تحقیق جنگ افزار های هسته ای در جنگ ها

این مقاله به بررسی جنگ افزار های هسته ای در جنگ ها، ویژگی های فنی، ترکیبات شیمیایی، قدرت تخریب، روش های استفاده و اثرات فیزیولوژیک آن ها می پردازد.

مقدمه
جنگ افزار های هسته ای در جنگ ها به عنوان یکی از مهم ترین و مرگبارترین سلاح های مدرن شناخته می شوند. این سلاح ها با تکیه بر واکنش های هسته ای طراحی شده اند و توانایی ایجاد تخریب گسترده، آسیب های زیستی و روانی، و تغییرات پایدار در محیط زیست را دارند. پیشرفت های فناورانه در نیمه دوم قرن بیستم منجر به توسعه ی نسل های متعددی از این سلاح ها شد که در برخی موارد، نه تنها قدرت انفجار، بلکه دقت و روش های هدف گیری نیز به طور چشمگیری بهبود یافت.

با پایان جنگ جهانی دوم و استفاده از بمب های اتمی در هیروشیما و ناکازاکی، جهان به واقعیت سهمگین جنگ افزار های هسته ای پی برد. این دو انفجار، تنها در عرض چند ثانیه هزاران نفر را به کام مرگ کشاند و ده ها هزار نفر دیگر را با اثرات اشعه ای و زیستی درگیر کرد. از آن زمان به بعد، کشورهای مختلف در راستای دستیابی به قدرت بازدارندگی یا برتری نظامی، برنامه های گسترده ای برای توسعه و انباشت این نوع سلاح ها آغاز کردند.

یکی از شاخه های مهم در حوزه ی جنگ افزار های هسته ای، جنگ افزار های شیمیایی دوترکیبی است که با بهره گیری از ترکیبات عصبی پیشرفته ای مانند VX و سارین ساخته شده اند. این ترکیبات، اگرچه به تنهایی بی خطر هستند، اما با ترکیب در لحظه ی شلیک یا انفجار، به مواد سمی بسیار قوی با اثرات فوری و کشنده تبدیل می شوند. آمریکا در دهه ی ۱۹۶۰ حجم وسیعی از این ترکیبات را تولید و ذخیره سازی کرد.

بمب ها و گلوله های توپخانه ای حاوی ترکیبات دوترکیبی، قادر به حمله به عمق استراتژیک دشمن در شعاع های وسیع و در عین حال حفظ پایداری مواد شیمیایی در محیط تا بیش از شش ماه هستند. این ویژگی موجب شده تا چنین سلاح هایی در جنگ های نوین، از اهمیت بالایی برخوردار شوند. برخی از این جنگ افزار ها به گونه ای طراحی شده اند که ترکیب شیمیایی را در لحظه ی برخورد آغاز کرده و مواد سمی حاصل را در کسری از ثانیه آزاد می کنند.

ترکیبات فسفری موجود در این جنگ افزار ها، به ویژه در موشک های کروز، کاربرد فراوانی یافته اند. این ترکیبات با نفوذ بالا در سامانه های دفاعی دشمن و قابلیت انهدام در فواصل دور، تهدیدی جدی برای امنیت ملی کشورها محسوب می شوند. هم چنین با بهره گیری از این فناوری، امکان طراحی کلاهک های چندگانه نیز فراهم شده است که هر یک توانایی ایجاد یک حمله ی مستقل را دارد.

علاوه بر قدرت تخریب، اثرات فیزیولوژیک ناشی از این مواد نیز قابل توجه است. در صورت قرارگیری انسان در معرض ترکیبات عصبی مانند VX، ابتدا علائم عضلانی و بدنی مانند لرزش چشم، تهوع، گرفتگی عضلات و بی اختیاری ظاهر می شود. سپس، علائم شدیدتر عصبی از جمله بی هوشی، سرگیجه، ترس، اختلال در صحبت و انسداد تنفسی به سرعت پدیدار می شوند.

این ویژگی ها موجب شده تا جنگ افزار های هسته ای و شیمیایی به عنوان ابزارهایی برای ایجاد رعب و از بین بردن روحیه ی دشمن نیز مورد استفاده قرار گیرند. توسعه و انباشت این سلاح ها در زرادخانه های جهانی، موجب نگرانی های حقوق بشری و بین المللی شده و زمینه ساز معاهدات کنترل تسلیحات و نظارت های جهانی گردیده است. با این حال، ظرفیت این سلاح ها همچنان در معادلات نظامی و ژئوپلیتیک نقشی پررنگ دارد.